Doel
van mijn lesochtend op de Pabo was bewustwording van je communicatie met
kinderen. We spraken met elkaar en probeerden dichter te komen bij het fenomeen
van goed communiceren. Ergens wilde ik iets raken, wat ik dit keer met de
genoemde voorbeelden en casussen niet genoeg raakte.
Ik dacht ineens aan het filmpje ‘Schoolreisje’ van Jochem Myjer. En mijn herkenning van het machteloze gevoel van de leerkracht. 'Mag ik alsjeblieft heel, heeeel even de aandacht? Dank je wel!' Ik liet het Youtube filmpje aan de studenten zien. Ook daar was volop herkenning: Ze zijn nog niet zolang geleden van de middelbare school gekomen en zo’n half overspannen leraar, dat beeld was heel dichtbij. Dikke pret!
Samen gingen we op zoek naar het gevoel van deze leraar. Ik vroeg hen zich te verplaatsen in dit gevoel van machteloosheid. Dat bleek niet zo moeilijk. Iedereen had wel eens een kind in de klas gehad, waarbij je gewoon voelde dat je geen grip meer had. Dat iedere actie een onwenselijke reactie op zou roepen. Waar blijf je op zo’n moment met je aanvaarding, je echtheid en je empathie, als het huilen je nader staat dan het lachen.
Hoe kom je op zo’n moment weer bij je zelf, bij je gevoel voor humor, je relativering, bij het niet op alle slakken zout leggen? Het leverde een intensief gesprek op, waarbij studenten dicht kwamen bij dat gevoel van onvermogen en na gingen denken over mogelijke scenario’s. Ze ontdekten hoe persoonlijk hun grenzen, mogelijkheden en talenten zijn.
Rondkijkend in deze Paboklas bedacht ik me dat iedereen ongetwijfeld dacht dat hij of zij niet zo’n half overspannen niet competente leerkracht zou gaan worden. We schatten allemaal in dat wij het wel gaan maken, toch? En toch: Praat eens met kinderen, vooral met VO-kinderen.
Wanneer ik aan VO-kinderen vraag hoe groot het percentage écht goede leerkrachten is, waar ze les van hebben, komt het hooguit tot een schrikbarend lage 20%. Dit is niet wetenschappelijk onderbouwd, dit is puur subjectief opgelepelde informatie.
Ik vroeg een verklaring aan deze kinderen en kreeg een direct antwoord: Het is toch logisch! Wanneer je begaafd of getalenteerd bent, ga je het onderwijs niet in, dan is er op een andere plek veel meer uitdaging voor je te vinden. Zowel in werk als qua salaris. Dus de minder getalenteerde, minder begaafde mensen, die komen voor de klas. En wat betreft die 20%? Dat zijn idealisten, dat is een zeldzaam ras wat van kinderen houdt, intelligent genoeg is, zich verdiept heeft in zowel de kinderen als de leerstof en die lekker creatief en humorvol met beide invalshoeken om kan gaan.
Zou het?
Ik dacht ineens aan het filmpje ‘Schoolreisje’ van Jochem Myjer. En mijn herkenning van het machteloze gevoel van de leerkracht. 'Mag ik alsjeblieft heel, heeeel even de aandacht? Dank je wel!' Ik liet het Youtube filmpje aan de studenten zien. Ook daar was volop herkenning: Ze zijn nog niet zolang geleden van de middelbare school gekomen en zo’n half overspannen leraar, dat beeld was heel dichtbij. Dikke pret!
Samen gingen we op zoek naar het gevoel van deze leraar. Ik vroeg hen zich te verplaatsen in dit gevoel van machteloosheid. Dat bleek niet zo moeilijk. Iedereen had wel eens een kind in de klas gehad, waarbij je gewoon voelde dat je geen grip meer had. Dat iedere actie een onwenselijke reactie op zou roepen. Waar blijf je op zo’n moment met je aanvaarding, je echtheid en je empathie, als het huilen je nader staat dan het lachen.
Hoe kom je op zo’n moment weer bij je zelf, bij je gevoel voor humor, je relativering, bij het niet op alle slakken zout leggen? Het leverde een intensief gesprek op, waarbij studenten dicht kwamen bij dat gevoel van onvermogen en na gingen denken over mogelijke scenario’s. Ze ontdekten hoe persoonlijk hun grenzen, mogelijkheden en talenten zijn.
Rondkijkend in deze Paboklas bedacht ik me dat iedereen ongetwijfeld dacht dat hij of zij niet zo’n half overspannen niet competente leerkracht zou gaan worden. We schatten allemaal in dat wij het wel gaan maken, toch? En toch: Praat eens met kinderen, vooral met VO-kinderen.
Wanneer ik aan VO-kinderen vraag hoe groot het percentage écht goede leerkrachten is, waar ze les van hebben, komt het hooguit tot een schrikbarend lage 20%. Dit is niet wetenschappelijk onderbouwd, dit is puur subjectief opgelepelde informatie.
Ik vroeg een verklaring aan deze kinderen en kreeg een direct antwoord: Het is toch logisch! Wanneer je begaafd of getalenteerd bent, ga je het onderwijs niet in, dan is er op een andere plek veel meer uitdaging voor je te vinden. Zowel in werk als qua salaris. Dus de minder getalenteerde, minder begaafde mensen, die komen voor de klas. En wat betreft die 20%? Dat zijn idealisten, dat is een zeldzaam ras wat van kinderen houdt, intelligent genoeg is, zich verdiept heeft in zowel de kinderen als de leerstof en die lekker creatief en humorvol met beide invalshoeken om kan gaan.
Zou het?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten