Een eekhoorn in de woestijn

Eekhoorntjes zijn op hun best in het bos. Daar springen ze van de ene boom naar de andere, buitelen en klimmen dat het een lieve lust is. Dat is hun plek. Niemand zegt ze te springen of te spelen. Ze springen, ze spelen, ze leven, ze dartelen rond. 

Stel dat je één eekhoorntje meeneemt naar de woestijn. Daar ga je het beestje observeren. Dikke kans dat het beestje al snel depressief wordt. Niemand om mee te spelen, geen boom om in te klimmen, geen nootjes te verstoppen. Alleen maar zand, zand, zand. Hij zal tot weinig of niets komen.

En stel dat je dan een eekhoorntjes-therapeut laat komen, die op hem in gaat praten. Die zegt dat de ware kracht in hemzelf zit, dat hij uit iedere situatie het beste moet halen en er het beste van moet maken. Gewoon de uitdaging zoeken in het nu. Dat is natuurlijk klinkklare onzin. Er is namelijk niets met het eekhoorntje aan de hand. Hij hoort niet in de woestijn, dat is alles. Zet hem terug in het bos en hup, hij weet weer waar hij zo gelukkig van werd. 

Een mooie insteek om met collega’s en studenten waar nodig het vraaggesprek aan gegaan:

Hoe is het met jou? Is dit jouw plek? Word je hier gelukkig, ben je als een vis in het water of eh.. als een eekhoorn in het bos.

Want soms is er niets mis met je, maar zit je gewoon niet op de juiste plek…

En soms zit je wel op de juiste plek, maar lukt het je niet meer om te spelen.

Een bos of een woestijn, zo belangrijk is de context bij het stellen van een diagnose, een wereld van verschil. 

Deze metafoor heb ik (helaas) niet zelf bedacht, ik wil de bedenker ervan van harte bedanken. Helaas weet ik niet meer waar ik dit verhaal gelezen heb (wie weet één van de lezers), maar ik wil het graag met je delen. 

Wilma van Esch