Pabo is een geweldige
opleiding, als je de kansen pakt die op je pad komen. Ik gun basisschoolkinderen
en ons werkveld dat ze geweldige leerkrachten krijgen, die ogen openen, die de
wereld laten zien, die plezier laten ervaren en die kinderen laten ontdekken
hoe geweldig het is om betrokken te zijn en in flow te raken. Daarom wilde ik
op een pabo werken, omdat daar het zaad wordt geplant, omdat dat de broedplaats
is van mooie mensen. Maar lang niet alle
studenten staan er zo in. Het is veel vinken in plaats van vonken. Ik merk dat
het me soms frustreert: Wat voor een leerkracht word je, als je op deze wijze
studeert.
Maar… vandaag komen er twee
stralend binnenlopen, met een vraag. Een grote groep studenten is afgelopen
jaar overgegaan naar het 2e jaar. We hebben een feestelijke
P-uitreiking gehad, met trotse ouders en een terecht podium. In de zaal zaten
15 studenten die wél over waren, maar één OJW onderdeel nog niet gehaald
hadden. Nu wel. De toets zit erop. En ze willen een P-uitreiking, met alle
docenten, met hun ouders, omdat ze trots zijn. Nou graag! We gaan het vieren.
De datum wordt geprikt, uitnodigingen verzonden, het team zal erbij zijn. En
het programma, daar zorgen zij voor. Zij zijn trots, ik ben blij.
Het is niet wereldschokkend,
het is maar een klein feestje, maar toch… we doen het samen!
©Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten