Het was 2,5 uur rijden naar
de school waar ik mocht werken. Over eindeloze stoffige roodkleurige zandwegen,
zonder wegbewijzering, met af en toe een groepje hutjes en heel af en toe mensen
in de brandende zon. Daar zag ik hoe scholen ontstaan. Een dorpje, een grote
boom met veel schaduw, een groepje kinderen en een leerkracht. Een
verhalenverteller. Iemand die wil onderwijzen, die wil overdragen, die de
kinderen bij elkaar brengt en kennis deelt. Een dorp wat samen materialen
verzamelt en stukje bij beetje een school bouwt.
In Kenia herontdekte ik de belangrijkste essentie van leraarschap. Dat is houden van kinderen én houden van het
doorgeven kennis en verhalen. Willen vertellen en uitleggen. Op plekken waar
dat niet vanzelfsprekend is. Waar soms het gros van de ouders analfabeet is en
liever heeft dat de kinderen helpen met vee hoeden, werken op het land of
verkopen op de markt. Daar staan telkens opnieuw mensen op die geloven in de
waarde van onderwijs. Die kinderen verzamelen. Verhalen vertellen. Materialen
verzamelen. In het zand of op muren tekenen welke concepten zij ooit geleerd
hebben.
Ik weet dat ik het te
romantisch en idealistisch zie. Er zijn ook leerkrachten die hun klas uren
alleen in het lokaal laten, terwijl zij goed voor zichzelf zorgen. Die in de
docentenkamer een uurtje liggen te slapen en de kinderen aan hun lot overlaten.
Die kinderen slaan in plaats van uitleg geven. Die het geld van de gemeenschap
in hun eigen zak stoppen en daar beter van worden. Natuurlijk is dat er ook.
Maar dieper dan door het
negatieve werd ik geraakt door de krachtige mensen die in iedere vezel leerkracht zijn. Toewijding
en veerkracht. Wat is het toch een prachtberoep!
©Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten