We
zijn op werkbezoek. Op de universiteiten van Hebron en Birzeit. Een boeiend
Erasmusproject waarbij innovatieve minoren en leerarrangementen ontwikkeld gaan
worden, in een samenwerkingsvorm met verschillende landen. Ik reis mee, omdat
ik tijd heb en nieuwsgierig ben. Als toeschouwer, inhoudelijk geïnteresseerd 'toerist'.
Een rol die nieuw voor me is. Voorafgaand
probeer ik me in te lezen, documentaires te bekijken. Wijs te worden uit de
westerse berichtgevingen over Israël en Palestina. En ik realiseer me hoe ongelooflijk
complex de situatie is. En dus hoe fijn het is, om gewoon de diepte in te mogen
gaan, mensen te mogen ontmoeten op hun werk- en privéterrein. Want we gaan ook
bij mensen thuis eten, Palestijnse collega's.
Stefan
verzorgt een college voor een groep studenten, op de universiteit van Birzeit.
De sfeer is heerlijk open, er staat een docent voor de groep waarbij je direct
ervaart hoe ontspannen en goed afgestemd onderwijs kan zijn. Dus daarbij aansluiten
is plezierig. Stefan is gevraagd diverse ICT tools te introduceren. En hoe kan
dat beter dan door het zelf te ervaren. In de avond voorafgaand aan het college
hebben we in het hotel een Socrative zitten fabriceren, met daarin een aantal
typisch Nederlandse items. Zodat het mes aan twee kanten snijdt: Zij leren ons en
ons land een beetje kennen en ze ontdekken hoe de tool werkt. Tja, wat voor een
feitelijkheden stop je daarin?
We verzinnen
een vraag over een ecoduct, over een kroket, over wooden shoes. Heerlijk wat
dit teweeg brengt. De studenten hebben geen idee waar Nederland ligt. Da's al
heerlijk ontnuchterend voor ons. Een kroket lijkt op falafel, maar smaakt het
ook zo? En een Ecoduct, noooooit van gehoord. Ik zit achter in de klas, dus kan
op de schermen kijken. En zie studenten googlen. Kroketten verschijnen, vette
frietjes. Ecoducten en verbaasde gezichten: Waarvoor dienen die in Allahsnaam?
Om dieren over te laten steken?? Huh??
Stefan
schakelt in een rap tempo door. We beleven meerdere tools en gaan dan over tot
Gamification. Voorafgaand heeft hij in hun digitale leeromgeving een bom-manual
geplaatst. Ik zie het manual op alle schermen verschijnen. Het is natuurlijk
een spel. Samen de bom ontmantelen voor 'ie ontploft. Erg grappig. Maar hier
ziet het er ineens heel vreemd uit. Die dikke zwarte bom en een ontmantel
manuel. Omdat we in dit complexe land vol spanningen zijn. Omdat ik nog nooit
zoveel zwaarbewapende mensen heb gezien dan
in de afgelopen dagen. Ik open het manual en speel mee. En delete hem daarna
weer. Gewoon omdat mijn fantasie op hol slaat en ik doorsla in mogelijke
scenario's.
Anderhalf uur
zijn voorbijgevlogen. Wat is het toch heerlijk om samen met studenten te
onderzoeken en ontdekken, ook aan de andere kant van de wereld!
©Wilma van
Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten