Je zingt door de huiskamer, swingt een onnavolgbaar dansje. 15, puber, verliefd op het leven. Dit heet je voorbereiden op een zware toets die meetelt voor je eindexamen. ‘Ik begin zo’, roep je voordat ik iets kan zeggen.
Je bent op school, klaar om de toets te gaan maken. Een aangeslagen docent komt het lokaal binnen en vertelt vol tranen dat een leeftijdsgenoot vanochtend gekozen heeft om haar leven te beëindigen. Dat past niet bij de lentezon, dat past niet bij jouw danskriebels, dat slaat je even helemaal uit het lood. En met jou jouw klasgenoten. Je ouders zijn druk met werken, je vriendje heeft gelukkig tijd. Samen op de brommer onderweg. En dan knal je samen op een andere brommer. Het loopt gelukkig redelijk goed af. Volop blikschade, breuken bij de ander, jullie twee met pijnlijke kwetsuren en helemaal van slag...
Ik ben ook van slag. Ik denk na over jou en jouw school. Wat een verdriet, voor alle betrokkenen! Ik ken het verhaal nauwelijks. Ik denk na over een docent vol tranen die leerlingen vertelt dat de tentamens niet doorgaan . Er is een mogelijkheid om in de aula je verdriet te delen. Daar is professionele hulp. Maar jullie blijven dicht bij jezelf. De meeste van jullie kennen het meisje niet. En gaan dus naar huis.
Ik bedenk van alles: Was het verstandiger de toetsen door te laten gaan en het dan nadien vertellen of is dat wel heel hard? Mogen leerlingen tranen en emoties van docenten zien? Ja, natuurlijk, maar als je die toont, wat dan? De opvang in de aula is groots en niet persoonlijk. Er is keuzevrijheid. Kinderen die naar huis willen, gaan naar huis.
Zo eentje is mijn dochter. Zo eentje zou ik ook zijn. Terwijl het gesprek in de klas, met de slechtnieuwsbrenger me wel zou laten blijven. Gewoon omdat je dan kunt praten met je klasgenoten, met een docent.
Beseffen wij, als onderwijsmensen eigenlijk wel wat er na zoiets ingrijpends gebeurt bij onze leerlingen, zelfs al kennen ze deze medeleerlinge niet? En wat is dan het goede doen? Met ons delen, of ze hun eigen gang laten gaan. Ik weet het niet. De boodschap en de impact zijn zo groot...
(c) Wilma van Esch
Je overdrijft niet. Ben gewoon jezelf, laat jezelf en je emoties zien. Sterk zijn? Voor wie? Als we nu allemaal de tijd nemen om te zijn, om echt te zijn, dan stoppen we nooit emoties weg, nooit ons zelf weg en blijven we vrij van "zwaarte en frustraties" en later...............psychosomatische aandoeningen.
BeantwoordenVerwijderen