Bergen literatuur, opvoedkundige programma’s, sympathieke vrienden en een compleet andere wereld dan die waarin jezelf opgegroeid ben, geven niet de handvatten die je soms denkt nodig te hebben bij het opvoeden van een tienerkind.
Het is een boeiende, uitdagende dans die mijn dochter en ik uitvoeren. Zij krachtig, prachtig en ondernemend. Betoverend en grenzenverleggend. Ze haalt me uit mijn comfortzone, uit mijn veilige afgebakende wereld met haar onverwachte voorstellen en vragen.
Een jarenlange opvoeding waar dialoog en initiatief volop ruimte kregen, maakt dat ze nu ook onbevangen onderwerpen met me bespreekt waar ik toch even van moet slikken.
Loslaten en vasthouden. Afstand nemen en dichtbij zijn. Maar vooral elkaar blijven ontmoeten in bijzondere gesprekken. Ik lig er wakker van, heb soms een knoop in mijn maag van twijfel en ongerustheid maar gloei ook van trots als ze weer iets dappers is aangegaan. Iedere stap die we samen zetten is er weer een op weg naar haar volwassenheid en onafhankelijkheid. We groeien, ik nog wel het meest...
(c) Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten