Een aantal van mijn collega’s heeft een telefoon met de mogelijkheid tot wisselgesprek. Dat betekent dat je soms ineens weggedrukt wordt, omdat het andere telefoontje van meer belang is, dat je soms een verandering in geluid hoort, waarbij ik veronderstel dat de ander even kijkt naar wie er belt en dat je soms te horen krijgt ‘ik luister naar jou, praat maar door’. Hoogst irritant. Ik weet er niet goed raad mee. Het is zoeken naar een nieuw soort beleefdheid. Zoals we dat ook zoeken bij bellen in de trein, bellen tijdens het afrekenen met je boodschappen etc.
Afgelopen weekend was ik op een gezellig, kinderrijk verjaardagsfeest. Sommige mensen had ik lange tijd niet gezien, ik was erg benieuwd naar hen. Maar ook hier speelde het fenomeen ‘wisselgesprek’, zij het nu met kleine kinderen. Midden in een zin, midden in een verhaal blèrden kinderen door onze conversaties heen. Soms tot drie, vier keer toe. Dan een verontschuldigend sorry en ‘waar waren we ook alweer...’
Zucht!
Ik weet dat de balk in je eigen oog soms groter is dan de splinter bij de ander en ik weet dat ik me soms dingen eigen maak waar ik me eerder erg aan stoorde. Maar als ik dergelijk gedrag ga vertonen, alsjeblieft, lieve gesprekspartners, wijs me erop!
(c) Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten