Ik sta versteld van de activiteit en ondernemingszin van de mensen om mij heen: Klimmen in bomen, pretparken, bioscoopbezoek, de hele vakantie lijkt gevuld met een aaneenschakeling van pretmomenten.
En daartussen zijn ze af en toe thuis. Dat is de tijd dat ik op de borrel kom.
En dat is de tijd dat sommige kinderen een lang gezicht weten te maken en met een jengelige stem ‘ik verveeeeel me zo’ komen zeggen. Kennelijk reden voor vriendinnen om onrustig te worden. De eerste reactie is geïrriteerd ‘Kom op zeg, we hebben al zoveel leuke dingen gedaan! Nu mag je jezelf even vermaken’. De tweede is een scala aan activiteiten opsommen, waar het kind toch niet op ingaat ‘Je zou ... of bel anders... of doe...’ De derde is het boos wegsturen. Het resulteert in ieder geval in een onrustige vriendin en een ontevreden kind.
Ik juich de verveling van harte toe. Laat maar eens even komen. Als je er sjagrijnig van wordt, dan graag even buiten mijn beeld, maar verder... Ik herinner me oersaaie zondagmiddagen vroeger. We mochten of mee naar oma of je kon jezelf vermaken. En dat was echt niet altijd leuk. Maar als je het de tijd geeft, dan komt er vanzelf wel weer wat. Of niet, maar dat is dan ook maar zo. Ik gun onze kinderen hun verveling, van harte!
(c) Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten