Visie op studentontwikkeling ~ passie voor onderwijs

Sinds deze zomer werk ik op FHKE Pabo Veghel. De jongste student hier in huis is 17, de oudste 25. Een boeiende leeftijdsgroep. In de vier jaar die zij bij ons doorbrengen, gebeuren veel dingen voor de eerste keer. In de liefde, op vakantie zonder ouders, op zichzelf gaan wonen, reizen, baantjes, vrienden. In o.a. het boek Het puberende brein van Evelien Crone las ik hoe indringend en waardevol de ervaringen in deze leeftijdsfase zijn. Deze groep heeft ongelooflijk veel potentie, energie en mogelijkheden. Zij kunnen bergen verzetten. Maar wij moeten het wel aanboren. Wij moeten hen uitdagen. Op zoek gaan naar hun talenten en creativiteit.

Dat betekent dat we met elkaar goed na moeten denken over wat we aanbieden hier op de opleiding. Boeken, films, ervaringen blijken veel dieper in te grijpen dan ooit op latere leeftijd nog het geval zal zijn. Het fundament voor conceptueel denken, politiek bewustzijn, cultuur en de behoefte om te veranderen wordt op deze leeftijd gelegd. Maar dan moeten studenten wel de juiste mensen, de juiste plekken en de juiste ervaringen tegenkomen.

Wij hebben dus een grote verantwoordelijkheid. Deze studenten gaan het onderwijs van de toekomst vormgeven, zij gaan de toekomstige maatschappij haar fundament geven. We weten niet precies hoe het eruit zal komen te zien, maar wat ik zeker weet is dat zij veel meer nodig hebben dan goed kunnen lezen of rekenen. Rekenen, Taal, Beroepsvaardigheden: Dat is vakmanschap, dat zijn de tools en equipment die zij nodig hebben, maar dat is het fundament. Zelfsturing hebben ze nodig, zelfvertrouwen, creativiteit. Weerbaarheid, flexibiliteit en een grote mate van ondernemingszin. Meesterschap willen we ontwikkelen,  intuitie, urgentiebesef, het afgestemd zijn met je omgeving. En vooral nieuwsgierigheid en de wil om voortdurend onderzoek doen, met elkaar, om verder te komen, om verbeteringen aan te brengen.

Dat betekent dat we hen in aanraking moeten laten komen met de volle breedte van onderwijs en opvoeding. Dat zij gedurende hun opleiding veel verder kijken dan de school in hun eigen dorp, of een eenzijdige benadering van onderwijs. Gewoon om gevarieerde beelden te krijgen van wat er in het onderwijs allemaal mogelijk is.

De ervaring leert dat de stageplekken enorm vormend zijn bij onze studenten. Zoals ouders op een zekere leeftijd niet tegen de juf op kunnen, kan een Pabo niet tegen de praktijk op. Studenten nemen de praktijk als maatstaf. Dat betekent dat we kritisch moeten zijn naar de stageplekken waar onze studenten hun praktijkervaring opdoen. Omdat mentoren rolmodellen zijn, omdat hier de beelden woorden gevormd. Dus willen we alleen de beste leerkrachten en scholen,  als praktijkplek. Niet de keuze voor: het is een grote klas en extra handen zijn makkelijk, of we hebben in onze formatie een LIO-er nodig zodat we onze groepen kunnen draaien,  maar we moeten ons vooral goed realiseren dat we met elkaar de juiste voedingsbodem creëren voor kwalitatief goede leerkrachten.

We hebben elkaar hierbij hard nodig, basisscholen, schoolbesturen, onderwijs- en opvoedingsgerelateerde instanties. We kunnen dit alleen maar samen doen, vanuit eenzelfde intentie: een leven lang leren en goed onderwijs ontwikkelen en realiseren, met elkaar.

Tot slot wil ik me graag nog richten tot onze studenten:

"Studenten, jullie vertegenwoordigen de 200 studenten die wij op dit moment mogen begeleiden. Dat wat wij je laten zien, is niet de wereld. De wereld omvat veel meer dan wij je ooit kunnen laten zien. Ik wil graag dat jullie beter worden dan wij ooit zijn geweest. Dat je deze vier jaar bij ons benut om te ontdekken wie je zelf bent, wat je kunt en hoe geweldig het is om met kinderen te mogen werken in een onderwijssetting. Dat is niet makkelijk, daar zul je echt soms keihard je neus bij stoten, maar dat geeft niet. Dat is onderdeel van leren. Jullie hebben de potentie om goede onderwijsplekken voor kinderen te creëren waarvan wij niet eens beseffen dat het mogelijk is. Nodig me over een jaar of tien uit op jouw school en laat me zien wat er allemaal mogelijk is, waar ik nog niets van weet.

Wat vooral van belang is dat je leert kijken, zonder direct te oordelen, dat je nieuwsgierig blijft, dat je je blijft ontwikkelen. Dat je een hart voor onderwijs hebt, houdt van kinderen, van ouders en van de bijzondere dynamiek waar je in mag werken. Dat je je rugzak vult met wijsheid, met kennis, met ervaringen zodat je straks het goed toegerust zelf kunt doen. Want geloof me: het is een fantastisch beroep, leerkracht basisonderwijs".

© Wilma van Esch, teamleider FHKE Pabo Veghel

Pleidooi bij opening nieuwe locatie aan de Muntelaar 8 in Veghel