Het was op één van die vele zondagmiddagen. Oma had bedacht dat ze
het helemaal niks vond dat haar inboedel na haar dood verdeeld zou worden, ik
weet niet of ze strijd of oneerlijkheid voorzag. Of dat ze er gewoon liever
zelf bij wilde zijn. Waarschijnlijk dat laatste. Ze besloot haar
waardevolle spullen te veilen. Ieder kind kreeg van haar een geldbedrag. De
spullen stonden verzameld in de goei’ kamer. Een spinnenwiel, een klok, een
Mariabeeld, sieraden, een pickup. Ik weet niet wat ze allemaal heeft geveild. Wij
kleinkinderen speelden buiten en sprongen op het bed in de logeerkamer. Ik
herinner me ons oma te midden van haar kinderen, te midden van haar spullen: ‘Eénmaal,
andermaal’ en flinke lachsalvo’s uit een rokerige huiskamer.
De financiële opbrengst van
deze veiling werd weer terug verdeeld over de acht gezinnen. De spullen werden verdeeld, met hamerslagen van veilingmeesteres oma. Sommige spullen bleven
in de boerderij, met wel al een nieuwe eigenaar, maar pas bestemd voor deze
eigenaar na het overlijden van opa en oma.
Voor mij was het gewoon een
zondagmiddag, met neven en nichten op het springbed.
Nu mijn vrienden en ik zo
oud zijn als onze ouders toen, en ik verhalen hoor over overlijden van ouders,
spullen en erfenissen, komt dit verhaal ineens weer terug.
Nu besef ik pas hoe
bijzonder die zondagmiddag bij ons oma was. Wat een mooi plan, wat stoer van m'n oma om bij
leven te genieten van het verdelen van haar spullen. Er gewoon bij te zijn en een toast uit te brengen op het leven. Wat mooi als mensen zélf de regie nemen over wat ze belangrijk vinden. Op zomaar een zondagmiddag...
©Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten