maandag 6 november 2017

Trek eens een kaartje ~ over het écht zien van kinderen

Waar herken je een leerkracht in hart en nieren aan? Zijn het de ogen die gaan stralen als ze vertellen over hun praktijk en hun kinderen? Tijdens de lunch op een inspirerende conferentie ontmoetten we elkaar per toeval. Gewoon omdat er een tafel vrij was. "Ik ben allang met pensioen, maar kom nog steeds heel graag naar de conferentie", vertelt hij me. "In de tijd dat ik schoolleider was vroeg ik de leerkrachten kaartjes te maken met de namen erop van ieder kind uit hun groep. In de vergadering vroeg ik hen dan bijvoorbeeld vijf kaartjes bij elkaar te trekken en alles te vertellen wat je van die betreffende kinderen weet aan elkaar te vertellen. En als dat erg weinig was, tja, dan wist je direct wat je te doen stond. Werk aan de winkel!".

We spreken over kinderen zien, echt zien. Over kinderen spreken, echt spreken. Hoe druk we het hebben met organiseren, registreren, structureren. En dus soms nauwelijks iets weten te vertellen over de kinderen met wie we dag in dag uit samenwerken. Gewoon omdat de toetsweek nog niet is geweest. Of omdat het er zoveel zijn. Of omdat ze pas een maand bij je in de klas zitten. Of omdat ze gewoon niet zo opvallen. Of omdat jij nooit hoeft te surveilleren, of gymlessen of beeldend te verzorgen, omdat dat niet op je werkdagen valt.

Ik vind het wel een mooie suggestie. Eén kaartje per kind, in je borstzak, in je handtas, ergens.  Met regelmaat trek je een kaartje, of laat je een ander een kaartje trekken. Of in plaats van WhatsApp te checken op het toilet, trek een kaartje. En mocht je te weinig verhaal hebben, dan weet je wat je te doen staat!


©Wilma van Esch

Geen opmerkingen:

Een reactie posten