Waar herken je een leerkracht in hart en nieren aan? Zijn
het de ogen die gaan stralen als ze vertellen over hun praktijk en hun
kinderen? Tijdens de lunch op een inspirerende conferentie ontmoetten we elkaar
per toeval. Gewoon omdat er een tafel vrij was. "Ik ben allang met
pensioen, maar kom nog steeds heel graag naar de conferentie", vertelt hij
me. "In de tijd dat ik schoolleider was vroeg ik de leerkrachten kaartjes
te maken met de namen erop van ieder kind uit hun groep. In de vergadering
vroeg ik hen dan bijvoorbeeld vijf kaartjes bij elkaar te trekken en alles te
vertellen wat je van die betreffende kinderen weet aan elkaar te vertellen. En als
dat erg weinig was, tja, dan wist je direct wat je te doen stond. Werk aan de
winkel!".
We spreken over kinderen zien, echt zien. Over kinderen
spreken, echt spreken. Hoe druk we het hebben met organiseren, registreren,
structureren. En dus soms nauwelijks iets weten te vertellen over de kinderen
met wie we dag in dag uit samenwerken. Gewoon omdat de toetsweek nog niet is
geweest. Of omdat het er zoveel zijn. Of omdat ze pas een maand bij je in de
klas zitten. Of omdat ze gewoon niet zo opvallen. Of omdat jij nooit hoeft te
surveilleren, of gymlessen of beeldend te verzorgen, omdat dat niet op je
werkdagen valt.
Ik vind het wel een mooie suggestie. Eén kaartje per
kind, in je borstzak, in je handtas, ergens. Met regelmaat trek je een kaartje, of laat je
een ander een kaartje trekken. Of in plaats van WhatsApp te checken op het toilet,
trek een kaartje. En mocht je te weinig verhaal hebben, dan weet je wat je te
doen staat!
©Wilma van Esch
Geen opmerkingen:
Een reactie posten