Lust jij een auto?

Met een stralende lach kijkt hij ons aan. Graaiend in de legobak. 'Hier!' Mijn oudcollega Edwin  krijgt een treinkarretje in zijn handen gedrukt. Opnieuw rommelt het jongetje in de bak. 'Lust jij ook een auto?', vraagt hij mij. Ja, graag! Ik krijg een kinderwagen in mijn handen gedrukt. En een stukje treinrail. En een blokje met ogen erop. 'Lust jij een paard?' vraagt hij aan Edwin. En hop, daar komt een koe tevoorschijn. Edwin zegt lachend 'Hee, maar dit is toch geen paard? Dit is een … heel zacht maakt hij een loeiend geluidje'. Lachend loeit de jongen mee. 'Moeoeoeoe, een koe!'.

Ik ben te gast op de Emiliusschool. Omdat mijn oudcollega Edwin hier adjunctdirecteur is geworden, en vooral omdat ik benieuwd ben naar deze school. Even mogen we meekijken in een groep. Op dat moment zijn er vier kinderen en drie volwassen. En wij natuurlijk. Een vijfde kind komt binnen. Met een kar vol serviesgoed en een begeleidster. 'Zo, wij hebben afgewassen', roepen de twee vrolijk.

Op deze school zitten kinderen van 4 tot 20 jaar, kinderen met (ernstige) meervoudige beperkingen. We wandelen door groepslokalen, verzorgingsruimtes, gymzalen, sensomotorische ruimtes, een zwembad, werkplekken voor collega's en een prachtige buitenomgeving.

We ontmoeten, groeten, en Edwin vertelt honderduit. Bijna iedere ruimte, ieder kind, ieder materiaal heeft een verhaal.

'Eén van de belangrijkste dingen die we kinderen willen bijbrengen, is kunnen kiezen', vertelt Edwin. Voor kinderen met een laag niveau is dat zo ongelooflijk moeilijk. Maar bij in het kiezen komen autonomie, relatie en competentie samen. Mogen kiezen, wat je lekker vindt, of je wilt zitten of liggen, apparaten aan of uit wilt zetten, links of rechtsaf gaan. Mogen kiezen is een vorm van autonomie, van zelfbeschikking.

Bij het zwembad zitten vrijwilligers te lunchen, zij helpen kinderen met aan- en uitkleden. In de sensomotorische ruimte liggen twee kleine kinderen op een gekleurde lichtbak, terwijl een medewerker zachtjes een transparante doek met kraaltjes over hen heen trekt. Iets verderop een medewerker die een kind verschillende geuren laat ruiken. Ik zie twee grote jongens, de een op een driewieler, de ander in een rolstoel, die vrolijk kratten van de ene plek naar de andere brengen. Een medewerker duwt de schommel van een meisje in de gang. Ik ervaar rust, aandacht, vrolijkheid.

Edwin en ik hebben samen gewerkt op een pabo, daar kennen we elkaar van.

Wij hebben meegebouwd aan partnerschappen Opleiden in School en weten dus hoe het doorgaans werkt met pabo's en opleidingsscholen. Zo'n SO school als deze valt daar gewoon buiten. Past niet in de leerlijn en het curriculum, past niet als stageplek. Terwijl hier zo ontzettend veel te leren en ontdekken valt over onderwijs. Op gebied van aandacht, afstemming, aanbod, interventies, interacties, sfeer en creativiteit. Er lopen geen pabostudenten stage op deze prachtschool. Wat een gemis!

Voor studenten, die veel kunnen ontdekken over hoe deze doelgroep leert en ontwikkelt, maar ook over hun eigen ontwikkeling. Maar ook een gemis voor het speciaal onderwijs, in al haar verschijningsvormen, waar sommige studenten nooit zullen gaan kijken of gaan ontdekken of het bij hen past...

Nieuwsgierig? 

Hier krijg je een mooie indruk: https://www.youtube.com/watch?v=1nBiR8hvg9M&feature=youtu.be

Dank je wel Edwin, kinderen, collega's, vrijwilligers voor deze mooie dag vol indrukken! Wat een fijne plek, jullie school!

Wilma

Vroeger zou een school als deze een Tyltyl school hebben geheten. Ken je het verhaal van Mytyl en Tyltyl? Het zijn de jongen en het meisje uit het sprookje L'oiseau blue van de Waalse schrijver Maeterlinck. In dit sprookje krijgen Mytyl en Tyltyl van een fee de opdracht om de blauwe vogel van geluk te gaan zoeken. Hoe ze hun best ook doen en waar ze ook zoeken, ze vinden de vogel nergens. Als ze weer thuisgekomen zijn, besluiten de kinderen om hun witte tortelduifje aan een ziek buurmeisje te geven. Op dat moment verandert het duifje in een prachtige blauwe vogel. De vogel kiest onmiddellijk de vrijheid en blijft, evenals het geluk, ongrijpbaar. Het zieke buurmeisje geneest spontaan.

De namen Mytyl en Tyltyl zijn soortnamen geworden voor leerlingen met lichamelijke en meervoudige beperkingen. Net als in het sprookje is het de ambitie van de medewerkers en alle betrokkenen van de Mytyl en Tyltyl scholen om de leerlingen te ondersteunen in het vinden van 'geluk'. De blauwe vogel in het logo van de Emiliusschool staat daarvoor symbool' (bron foto en tekst: Schoolgids/website Emiliusschool).